The Flying Doctors Club

Geplaatst op zondag 30 januari 2005 @ 10:39 , 8676 keer bekeken

Ter gelegenheid van de Flying doctors-herhalingen - negen afleveringen uit het vijfde seizoen - staan op een regenachtige vrijdagochtend in de hal van het Amsterdamse Banks Mansion-hotel vertegenwoordigers van twee tijdschriften en twee kranten in de rij voor een sessie met Lenore Smith. Let wel: een Australische actrice die in 1997 haar laatste noemenswaardige rol speelde. Maar Smith - in Nederland voor een optreden in vara' s De zomerse zaterdagavond - is dan ook in ons collectieve geheugen altijd blijven voortleven als zuster Kate, verpleegster der verpleegsters. Zo eentje waar het collega-personeel van er wat invoelend vermogen betreft nog een puntje aan kan zuigen. Samen met dokter Geoff (RobertGrubb) vormde ze jarenlang de spil van dat zoete tv-feuilleton gebaseerd op de belevenissen van deze in Australië echt bestaande medische dienst.

In de nu 45-jarige Lenore Smith herken je niet meteen haar fameuze alter ego, zoals de kijkers van de inmiddels uitgezonden Zater-rfagïzvonrf-aflevering al voor zichzelf hebben kunnen constateren. Niks geen lichtblauw schort of tuttige jurk en dito haar. In de lobby van haar hotel ontvangt de van een ultrakorte coupe voorziene Smith ons in een strak zittende spijkerbroek, een sexy trui met lage V-hals en niet te vergeten een klein brilletje dat ze op tv en voor de fotograaf weer afzet. Toch een beetje ijdel dus. Gelukkig maar, want tijdens het interview geeft ze het begrip down to earth een geheel nieuwe lading mee.

Dit is al je derde bezoek namens flying doctors aan Nederland.

De eerste keer was in 1990. Een aantal van ons is toen voor het VARA-jubileum hiernaartoe gekomen. De tweede keer was in 1992 toen de serie de Zilveren Tulp (van de lezers van Televiziervoor beste buitenlandse serie, red.) kreeg. Van die eerste bezoeken aan Nederland herinner ik me vooral hoe enorm geliefd de serie en de personages bleken.

Zie je de rest van de cast nog weleens?

Robert en ik zijn nog steeds heel goede vrienden. Hij woont in Melbourne en ik in Sydney, maar als hij optreedt in de buurt, komt hij altijd even op bezoek. Ook Peter O'Brien (piloot Sam Patterson) zie ik nog steeds. Niet vaak want hij werkt veel in Engeland. En een van mijn beste vrienden, al iets meer dan vijfentwintigjaar, is Andrew McFarlane (Dr. Torn Callaghan).

Wat is er toch zo goed aan de serie?

De herhalingen trekken bij de VARA gemiddeld een half miljoen kijkers en in veel landen, waaronder Nederland, zijn er nog steeds fanclubs. Van een serie met toch zekere doktersromankwaliteiten. - De serie bevatte behalve soapelementen veel avontuur omdat het was gebaseerd op verhalen van de echte dokters van de Royal Flying Doctors Service. En wat die doktersromankwaliteiten betreft, ik denk dat elke arbeidssituatie, waarin je lange uren maakt en het werk zowel fysiek als emotioneel nogal intens is, een broeinest is voor relaties. Verder is het platteland van Australië heel uniek. Het landschap, de afstanden, het isolement. Veel mensen, vooral uit Europa, kunnen zich dat nauwelijks voorstellen. Toch denk ik dat het vooral het gemeenschapsgevoel in de serie was waardoor mensen zich zo aangetrokken voelden. Ik bedoel, in je eigen buurt praatje niet eens tegen je naaste buurman.

Vond je het niet vervelend om een soort doktersromanzusterte spelen?

Ik mocht haar wel. Ik hield van haar pit en haar karakter en van haar passie voor de gemeenschap. Ze voelde echt voor die mensen en ze zou ze nooit laten voelen dat ze domme mensen van het platteland waren. Ze kon wel eens lichtgeraakt zijn en dat heb ik helemaal niet. Ik ben uitgelaten, zij gereserveerder. 

Had je niet lieuer de rol van de vrouwelijke dokter Chris Randall gespeeld?

Nee, want die dokters moesten de vreselijkstemedische termen uit hun hoofd leren. Een constante worsteling voor de acteurs, waar wij ze weer enorm mee pestten. Er is natuurlijk een statusverschil tussen dokter en verpleegster, maar ik vond het echt leuk om de zuster te spelen, waarschijnlijk omdat ik zelf meer een people person ben. Als verpleegster heb je meer een band met de patiënten terwijl je als dokter slechts een aandoening bij iemand vaststelt.

Laten we het even hebben over de eightieslook van de serie, ik bedoel: dat haar, die jurken! (giechelend) Het werd wat beter in de late jaren 80. Maar toen we begonnen, was de look voller haar, al dan niet getoupeerd, en veel schoudervullingen. Poorold Liz (Burch) moest ze onder al haar kleren dragen. En dat verdomde haar van Robert. Haar was zo belangrijk bij deze serie. Op locatie moest Roberts haar constant bijgewerkt worden. Dan had het weer gewaaid en kwamen ze weer met de haarlak. Of hij nu kaal is? Nee, hij heeft nog steeds een goeie kop met haar. En natuurlijk dat vreselijke lichtblauwe schort van mij. Hoewel, de eerste was nog veel erger. Die had totaal geen vorm waardoor ik eruit zag als een serveerster. Daarna kreeg ik er een met iets meer vorm erin, alleen leek ik hierin weer meer een soort Carry o/z-verpleegster. Maar ik vind het niet erg, tien jaar geleden had ik het veel erger gevonden. Het is net als met oude foto's.

Zagen we het echte Australië in de serie? " Jazeker, je moet lang reizen om zulke plattelandsdorpjes als Minyip (het echte Coopers Crossing) te vinden, maar nee, het was zeer authentiek.

Nadat de fictieve Flying doctors in 1991 ophielden met vliegen (in Nederland zou de serie nog tot 1994 te zien zijn) keerde de actrice terug naar het theater. 'Na zes jaar tv jeukte het bij mij om weer eens op de planken te staan. Ik heb verschillende theatertournees gedaan door zowel Australië als Nieuw-Zeeland.' In 1997 keerde ze terug op televisie in de kinderserie Spellbinder II: Land of the Dragon Lord, waarvoor ze drie maanden in China verbleef. 'Dat was echteen avontuur. We hadden een crew die half Australisch en half Chinees was, dus alleen de taalbarrières maakten het werken al buitengewoon moeilijk.' Hetzelfde jaar presenteerde Smith het kookprogram-ma Australia good taste. 'Het was leukom eens in de camera te praten in plaats van ervoor, maar het duurde slechts zes maanden.' Sindsdien is het stil rond haar persoon.

Je laatste acteerwapenfeit is een rolletje in de film The Man Who Stierf God uit 2001.

In dit vak moetje realistisch zijn: een actrice heeft de meeste kans op rollen tussen eind twintig en midden dertig. Zoals een bevriende actrice tegen me zei: 'Na je veertigste kun je het vergeten, ik ben net vijftig geworden en het wordt weer een beetje drukker.' Dan word je weer voor een ander soort rollen gevraagd. Ik had geen zin om bij de telefoon te gaan zitten wachten, dus ben ik ander werk gaan doen. Op dit moment werk ik als persoonlijk assistent van de voormalige burgemeester van Sydney, Lucy Turnbull. Haar man is een belangrijk politicus. Voor hen organiseer ik officiële ontvangsten en ik beheer hun personeel.

Zou een flying doctors reünie niet leuk zijn?

Net zoals in Amerika waarze dat wel vaker doen met veel bekeken tv serie's als Dallas, Dynasty, The Dukes of Hazard en onlangs The Partridge Family inclusief David Cassidy? Als de aanleiding groot genoeg is, zou iedereen het wel doen. Het is er de juiste tijd voor, maar het zou erg moeilijk zijn om iedereen te pakken te krijgen. Of ik het zou doen? Het hangt natuurlijk van het verhaal af, maar ja, waarom niet. Het zou leuk zijn.